Papież Jan Paweł II przyszedł na świat 18 maja 1920r. Był drugim synem Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich. Został ochrzczony 20 czerwca 1920r. W kościele Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, otrzymał imiona Karol Józef. Karol po ojcu, Józef po marszałku Piłsudskim oraz Józefie z Nazaretu. Rodzicami chrzestnymi byli Józef Kuśmierczyk i Maria Wiadrowska. Państwo Wojtyłowie mieszkali w kamienicy przy ul. Kościelnej 7 w niewielkim miasteczku, Wadowicach. Rodzinę utrzymywał ojciec pracujący jako urzędnik w Rejonowej Komendzie Uzupełnień, matka natomiast pracowała dorywczo jako szwaczka i zajmowała się dziećmi. Starszy o 14 lat brat Karola, Edmund (w domu zwany Mundkiem) uczył się w wadowickim gimnazjum, a później studiował medycynę w Krakowie.

Gdy Karol skończył 6lat, rozpoczął naukę w czteroletniej szkole powszechnej. Był wesołym, utalentowanym chłopcem. Wolne chwile spędzał na powietrzu. Latem grał w piłkę jako obrońca, jednak najbardziej lubił stać na bramce. Od małego Karol kochał sporty zimowe, próbował grać w hokeja. Później zaczął jeździć na nartach. Matka chłopca była słabą. Umarła 13 kwietnia 1929r. w wieku 45 lat na zapalenie serca i nerek. Dzień po pogrzebie Karol wraz z ojcem i bratem udali się na pielgrzymkę do sanktuarium maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej, które stało się dla niego miejscem szczególnym. Udawał się tam w trudnych momentach swojego życia. Trzynastoletni Karol przeżył następną tragedię. W wieku 26 lat zmarł Edmund zarażony szkarlatyną jako w szpitala w Bielsku. Ojciec starając się wynagrodzić synowi podwójne sieroctwo starannie się nim opiekował. Zaraził Karola miłością do gór, wprowadził w świat górskiej przyrody. Codziennie wędrowali razem po górach Beskidu Małego, wypuszczali się także na dalekie wycieczki w Tatry. W latach 1932-1938 uczył się w męskim Państwowym Gimnazjum Śląskim im. Marcina Wadowity, otrzymał tam gruntowne przygotowanie merytoryczne oraz wpojono mu miłość do Ojczyzny. Karol nie miał problemów z nauką, zawsze był starannie przygotowany do lekcji, nigdy też nie ściągał, ponieważ było to wbrew jego zasadom.

Karol wstąpił do stworzonego przez nauczycieli języka polskiego Kółka Teatralnego, które łączyło młodzież z gimnazjów męskiego im. Marcina Wadowity oraz żeńskiego im. Michaliny Mościckiej. Repertuar tworzyły obowiązkowe lektury: „Kordian Słowackiego, „Antygona Sofoklesa, „Sobótka Kochanowskiego, „Śluby panieńskie oraz „Damy i huzary Fredry. Widzami byli szkolni koledzy. Karol Wojtyła grał prawie wszystkie główne role, ponieważ miał piękny głos i doskonałą pamięć. Młodzi aktorzy, dla których teatr stał się wielką pasja, jeździli do Krakowa na warsztatowe spektakle, przygotowywane przez Juliusza Osterwę. Karol brał udział w dyskusjach o literaturze polskiej i zagranicznej, organizowanych przez profesorów gimnazjalnych.

Karol Wojtyła 14 maja 1938r. ukończył wadowickie gimnazjum, otrzymując celujące świadectwo maturalne. Taka matura upoważniała go do studiowania bez egzaminów wstępnych. Karol zaskoczył wszystkich wstępując na polonistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagielońskiego. W lipcu, w czasie wakacji, odbył krótki „staż roboczy w Junackich Hufcach Pracy przy budowie drogi pod Babią Górą, gdzie otrzymał odznakę za wydajność i wyróżnienie. We wrześniu natomiast wziął udział w ćwiczeniach wojskowych Legii Akademickiej, a od października rozpoczął studia w Krakowie. Młody student zapisał się na zajęcia „żywego słowa w Konfraterni Teatralnej. Członkowie „Studia 39 wystawili na obchodach „Dni Krakowa w czerwcu 1939r. komedię o czarnoksiężniku Twardowskim. Przedstawienie wystawiono aż osiem razy na dziedzińcu Kolegium Nowodworskiego. 18 lutego 1941r. zmarł ojciec Karola, 21-letni chłopiec został sam na świecie. Wtedy narodziła się myśl o kapłaństwie. Jednak trwała wojna, Karol zamieszkał z rodziną Juliusza Kydryńskiego przy ul. Felicjanek. Pozbawieni możliwości studiowania, Karol i Juliusz zatrudnili się w zakladach chemicznych Solvay w Borku Fałęckim, w ten sposób uniknęli wywózki na roboty do Niemiec. Pracowali w pobliskim kamieniołomie w Zakrzówku, wkrótce Karol został pomocnikiem strzałowego. Po dwóch latach ciężkiej pracy obaj zostali przeniesieni do działu oczyszczalni wody w Solvayu. Równocześnie Karol zaangażował się w działalność organizacji „Unia, która starała się chronić Żydów przed wywozem na śmierć, znajdowała im schronienia i aryjskie papiery. Po latach dr. Joseph Lichten podziękował Papieżowi w imieniu organizacji „Anti-Defamation League of B'nai B'rith za działalność w „Unii.

Po siedmiomiesięcznej gościnie w domu Kydryńskich, Karol wrócił do domu na Tynieckiej 10, gdzie zamieszkał z rodziną dr. Mieczysława Kotlarczyka. Wkrótce powstał Teatr Rapsodyczny składający się z pięciu osób: Mieczysława Kotlarczyka - dyrektora artystycznego i reżysera, Karola Wojtyły, Danuty Michałowskiej, Krystyny Ostaszewskiej i Haliny Królikewiczówny - aktorów. 1 listopada 1941r. odbyło się pierwsze przedstawienie Teatru Rapsodycznego. W 1942r. Karol niespodziewanie oświadczył, że zamierza studiować teologię. Było to dla wszystkich ogromnym szokiem, ponieważ Karol miał niezwykły talent aktorski. Nie przerywając pracy w Solvayu wstąpił do tajnego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Krakowie, jednocześnie rozpocząl studia konspiracyjne na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagielońskiego. 29 lutego 1944r. został potrącony przez ciężarówkę wojskową. Ze stwierdzonym wstrząsem mózgu został zatrzymany w szpitalu przy ulicy Kopernika do 12 marca. Gdy podczas „czarnej niedzieli 6 sierpnia Niemcy aresztowali siedem tysięcy mężczyzn, Wojtyle ledwo udało się uciec, wtedy arcybiskup krakowski kardynał Adam Sapieha postanowił, że Wojtyła wraz z innymi zamieszka w pałacu biskupim.

Studenci mieszkali poza Krakowem, posiadali fałszywe zaświadczenia, że są „parafialnymi sekretarzami. Zajęcia odbywały się w prywatnych mieszkaniach. Wojtyła, jako kleryk mógł udzielać niektórych posług duszpasterskich (np. chrztu, namaszczenia chorych), ale nie mógł nosić sutanny. Wkrótce wraz z Franciszkiem Koniecznym przez dwa asystował do mszy celebrowanej przez Sapiehę w jego prywatnej kaplicy. Jesienią 1944r. Karol przyjmuje z rąk Sapiehy tonsurę i od tej pory nosi niewielki wygolony krążek na ciemieniu. Sam uczy się hiszpańskiego, by czytać w oryginale swego mistrza, św. Jana od Krzyża. Od kwietnia 1945r. do sierpnia 1946r. Karol pracuje na uczelni jako asystent (prowadzi seminaria z historii dogmatu). 1 listopada 1946r. Książę Metropolita kardynał Sapieha wyświęca Karola Wojtyłę na księdza. W dzień zaduszny, już jako ksiądz, odprawił mszę prymicyjną w Krypcie św. Leonarda na Wawelu. 4 listopada odprawił mszę inauguracyjną, na którą przybyli koledzy z Teatru Rapsodycznego i fabryki Solvay. 11 listopada udziela pierwszego chrztu.

26 - letni Karol jedzie do Paryża, a stamtąd do Rzymu na półroczne studia. Wiosną 1947r. udaje się do San Giovani Rotondo na mszę odprawianą przez Ojca Pio, słynnego stygmatyka. Po zdaniu egzaminów i otrzymaniu tytułu uprawniającego do nauczania w seminarium Wojtyła wyjeżdża na wakacje. Wyprawę finansuje biskup Sapieha, on również układa program obejmujący pracę duszpasterską wśród polskich robotników we Francji, Holandii i Belgii. Po powrocie z wakacji zapisuje się na ostatni, drugi rok studiów. Zaczyna pisać rozprawę doktorską „Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża. Ksiądz Wojtyła nie otrzymuje tytułu doktora Świętej Teologii, ponieważ według przepisów na uczelni jest opublikowanie doktoratu drukiem. Na to nie było stać polskiego księdza, ale w połowie 1948r. uzyskuje doktorat za pracę o wierze św. Jana od Krzyża. 15 czerwca 1948r. wraca do Krakowa i ponawia prośbę o przyjęcie do zakonu, lecz tym razem arcybiskup Sapieha nie wyraża zgody.

Po powrocie ze studiów, Karol objął posadę wikarego w parafii Niegowić. Karol podczas siedmiomiesięcznej posługi w Niegowici udzielił 13 ślubów i ochrzcił 48 dzieci. Młodzież zaraził swoją pasją teatralną, stworzył amatorski zespół. Organizował dla nich wycieczki i różnego typu rozrywki. Założył kółko Żywego Różańca.

Wojtyła przybył do Krakowa, został powołany na nową placówkę. Był to kościół św. Floriana, położony w centrum miasta. Tutaj również szybko zdobył zaufanie młodzieży, tym razem już akademickiej. Założył chór gregoriański, który w maju 1951r. wykonał w całości mszę gregoriańską „De Angelis w kościele św. Floriana. Wpadł także na pomysł wspólnego wędrowania. Początkowo w pobliskie Gorce, Beskidy, potem w Bieszczady, a później na spływy kajakowe po Pojezierzu Kaszubskim, Mazurach. Rosło grono przyjaciół, dzięki którym Karol stał się znaną i wpływową osobistością krakowską. Z tego okresu pochodzą wiersze publikowane pod pseudonimem Andrzej Jawień i Stanisław Andrzej Gruda oraz dramat o bracie Albercie.

Wiosną 1949r. przyznano mu tytuł doktora teologii. Mimo licznych zajęć udało mu się dokończyć pracę habilitacyjną pod tytułem „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera. W roku 1956 Wojtyła na dobre zadomowił się na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Szybko zyskał uznanie innych wykładowców i studentów. Dwa lata później Wojtyła wydaje pracę - dzieło fenomenologiczne „Osoba i czyn. Dzięki angielskiemu przekładowi tej pracy amerykańska społeczność naukowa zwróciła uwagę na arcybiskupa Wojtyłę.

28 września 1958r. otrzymał sakrę biskupią. W darze od parafian z Wadowic biskup Wojtyła otrzymał pastorał, infułę od zakonu benedyktynów z Tyńca, nową sutannę biskupią od ks. Ferdynanda Machaya, zaś szaty od przyjaciół z Teatru Rapsodycznego. Za dewizę biskupią wybrał sobie słowa „Totus Tuus (Cały Twój). W 1962r. został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Po śmierci arcybiskupa Eugeniusza Baziaka zostaje wybrany wikariuszem kapitularnym. Jesienią 1962r. biskup Wojtyła wraz z dziesięcioma polskimi biskupami wyjechał do Rzymu na otwarcie pierwszej sesji Soboru Watykańskiego II. Po powrocie do Krakowa 30 grudnia 1963r. papież Paweł VI mianował biskupa Wojtyłę arcybiskupem metropolitą krakowskim. Oficjalną nominację ogłoszono w styczniu 1964r. Karol Wojtyła został ordynariuszem krakowskim. Kardynał Wojtyła zacieśniał swoje stosunki z Pawłem VI. Przełomem ich znajomości była praca nad encykliką, opublikowaną w 1968r. „Humane vitae. W 1976 roku Paweł VI zaprosił Wojtyłę do poprowadzenia wielkopostnych rekolekcji w Watykanie. Rekolekcje trwały od 2 do 13 marca. Rozważania krakowskiego kardynała zebrano i opublikowano w tomie „Znak sprzeciwu. Po rekolekcjach „New York Times umieścił nazwisko Wojtyły na liście dziesiątki najbardziej prawdopodobnych kandydatów do papieskiego tronu.

Po 33 dniach urzędowania 29 września 1978r. zmarł papież Jan Paweł I. Kardynał Karol Wojtyła wraz z prymasem Stefanem Wyszyńskim poleciał do Rzymu na pogrzeb i drugie konklawe. Udział w elekcji miało wziąć 111 kardynałów. Początkowo wśród faworytów pojawiali się tylko włoscy kandydaci, m.in. Giuseppe Siriego z Genui, Giovanni Benelli z Florencji, Sebastiano Baggio. Pierwszego dnia nikt nie otrzymał wymaganej liczby głosów (75)). Wojtyła otrzymał 5 głosów. Wieczorem arcybiskup Wiednia Franz Konig rozpoczyna kampanię na rzecz kandydata nie-Włocha, Karola Wojtyły. Po siódmym głosowaniu Wojtyła prowadzi, ale brakuje mu wymaganej liczby głosów. Podczas ósmego głosowania na Karola Wojtyłę głosuje 94 kardynałów. Po przyjęciu stanowiska Karol w hołdzie dla swoich poprzedników przybiera imię Jan Paweł II. Następnie przebiera się w papieskie szaty, wraca do kaplicy i przyjmuje od kardynałów przysięgę wierności. 16 października 1978r. o godzinie 18.44 na centralnym balkonie wychodzącym na plac gdzie czekają wierni pojawia się nowy papież Jan Paweł II.